Futbollisti me origjinë nga Mitrovica ka një storie interesante pas vetes, ku kishte parë shumë gjëra që një fëmijë nuk do të dëshironte që t’i shihte.
Edhe pse ishte fëmijë ai ka kujtime të freskëta për luftën, madje në intervistën e fundit ka thënë se babain e tij e kishin rrahur aq keq sa mund të kishte vdekur.
Behrami tregon se futbolli ia kishte shpëtuar jetën pasi Zvicra ishte shumë afër që ta kthente familjen e tij në Kosovë.
“Le të luajmë një lojë: Ne marrim një fletë të zbrazët, dhe i shkruajmë të gjitha ekipet në të cilat keni luajtur dhe ju më thoni se ku…” – kështu e nis gazetari intervistën me Behramin, por kosovari e ndaloi menjëherë dhe iu përgjigjë kështu:
“A e dini se çfarë dua? Lëreni atë fletë bosh. Unë do të preferoja të qëndroja në fermën e gjyshes sime midis kobureve, pemëve dhe kafshëve ku ndihesha në shtëpi sesa të bëhesha futbollist,” thotë fillimisht Behrami.
“Unë e shijoja botën e futbollit në tërësi dhe ishte gjithçka fantastike, nga makinat e bukura deri tek kulturat e reja, të cilat isha me fat që i njoha dhe i vlerësoja. Megjithatë, për fat të keq, është një mjedis ku gjithçka shkon shumë shpejt dhe ekziston rreziku për të humbur vëmendjen për vlerën e disa hijeve të jetës. Por ne i japim një urdhër historisë së saj dhe fillojmë nga kujtimet më të errëta”.
“Më kujtohet lufta, natyrisht. Unë isha i vogël por pashë që prindërit e mi po qanin. Një ditë babai im u rrah në mes të rrugës dhe ai madje mund të kishte vdekur, kështu që vendosëm të shkonim në Zvicër, ku, në nëntor, ishte shumë ftohtë.
“Motra ime dhe unë dëgjuam kasetat e muzikës së vendit tonë dhe flinim në një hotel për refugjatë. Ne hëngrëm keq dhe u veshëm falë ndihmave. Fati im ishte që dija të luaja mirë futbollin.
“Në moshën 11 vjeçare, kur lufta do të mbaronte, ata na thanë që do të duhej të shkonim në shtëpi ku, megjithatë, asgjë nuk kishte mbetur atje.
“Komuna në të cilën jetonim u përpoq të na mbante në Zvicër me një peticion, por nuk ndihmoi. Pastaj këtu ndodhë një gjë e paparashikueshme.
Babai i shokut tim, i cili ishte këshilltar i qytetit i thotë babait tim.
“Por djali juaj është vërtet i mirë për të ndihmuar futbollin këtu,”.
Babai im përgjigjet: “Po, shumë keq sepse në Zvicër ai do të kishte pasur një shans të mirë, për fat të keq ata po na dërgojnë përsëri në vendin tonë”.
Pas këtij rasti Zvicra vendos ta mbajë familjen e Valonit dhe më pasi ai merr pjesë në katër Botërore me Helvetikët, madje edhe kishte mbajtur shiritin e kapitenit.
“Futbolli na ka shpëtuar. Falë futbollit, unë kam qenë në gjendje t’i jap familjes time një jetë më të qetë,” përfundoi rrëfimin Behrami.
